Zdjęcie przedstawia dwór we wsi Lubiatów, lokowanej w XIII wieku na prawie niemieckim. Najstarszym zachowanym źródłem historycznym potwierdzającym jej istnienie jest „Księga uposażeń biskupstwa wrocławskiego” z lat 1295-1305 (łac. „Liber fundationis episcopatus Vratislaviensis), w której miejscowość wymieniana jest jako Lobdow.
Według źródeł majątek w 1776 roku był własnością Barbary von Mühlmann, a w 1806 roku hrabiego Carla Ludwiga von Königsdorf. Kolejnym właścicielem była rodzina von Jankwitz, która zakupiła go w 1817 roku. W roku 1894 majątek w Lubiatowie należał do rodziny Bannerth.
Lubiatowski dwór powstał ok. 1600 roku. W wieku XIX został gruntownie przekształcony i przebudowany. Z pierwotnej renesansowej budowli zachowała się ściana szczytowa południowa (widoczna od strony głównej drogi). Piętrowy dwór murowany był z użyciem cegły i kamienia, na rzucie wydłużonego prostokąta, nakryty dachem dwuspadowym. Wnętrze - początkowo dwutraktowe - zmodernizowano, dostępne jest przez wejście w elewacji wschodniej. Dwa szczyty renesansowe, rozdzielone pilastrami i gzymsami, połączono półkolistym przyczółkiem w XVIII lub w początku XIX wieku. Pozostałe elewacje podzielono parami pilastrów w poł. XIX wieku.
W pobliżu zrujnowanego dziś dworu znajdują się zabudowania gospodarcze, m.in. prezentowany na fotografii spichlerz. Jest to budowla barokowa murowana, dwukondygnacyjna, nakryta dachem naczółkowym z okienkami wentylacyjnymi. Nad wejściem w nadprożu widnieje data 1725.
Oba obiekty zostały wpisane do rejestru zabytków sztuki w 1964 roku.
